Het universum kiest zijn slachtoffers. Meedogenloos, zonder rekening te houden met de natuurlijke volgorde, noch met de taak die zij in dit leven nog te vervullen hebben, al evenmin met de personen die ze achterlaten. Sommigen krijgen in dit leven meerdere levenskansen, jij kreeg er maar één. De deur stond niet op een kier, ze ging meteen dicht. De wereld is onvolmaakt. Perfectie mag niet bestaan, het moet kapot.Den duvel heeft er zich mee gemoeid!Kwaadheid en verdriet overheersen nu.Maar geen nood David, ik ga niet verder op dit elan, ge waart niet het type van de tranerige dramatiek.50 jaar, waarvan 27 jaar in het ouderlijk huis, eerst in Londerzeel, op de Koesteert 51.Als oudste speelde je graag den baas over uw zussen, ge waart een manneke met een zeker temperamenten koppigheid, met een “duivels” karaktertje? Samen spelen betekende ruzie maken, fysiek ook, gij boxte, Sibylle krabte, het verschil was een kwestie van stijl (sorry zus).

​

Het was ook in Londerzeel dat we 's winters gingen schaatsen. Ge moest altijd de stoere uithangen, en met een “kijk-eens-wat-ik-kan-pirouette” ging je tegen de grond. Stoer, maar niet altijd. Moeke stuurde u ne keer met 20 frank naar de bakker om een brood. Toen het begon te onweren, scheurde de broodzak tijdens uw spurt huiswaarts, vielen de boterhammen over de weg en schoot er van dat brood niet veel meer over. Het was een rustige, plezante kindertijd: ik puzzelde, Sibylle speelde met de barbiepoppen, gij met de Playmobil en Fisherprice. Met Sinterklaas gingen we naar Nanou & Pips, in de vakanties vaak naar Nicolas en Sophie of met Tante Rosa en nonkel Patrick naar Oostduinkerke.

​

1978 was het jaar van de grote verhuis, het jaar dat we naar Keerbergen trokken, naar de Vlieghavenlaan, nummer 47. Ge waart toen 10 jaar. Daar waar het allemaal begon. Ravotten in de bossen, zwemmen in het meer, surfen, zeilen bij Bosmans, schaatsen in de winter, en natuurlijk golven, op uw 18de verjaardag kreeg ge uw eigen golfsticks. Sporten : voetballen, golven, tennissen, squashen, ge deed het allemaal. Ge liep zelfs een marathon. Winnen, dat was waar het bij u allemaal om draaide, ge waart ne slechte verliezer, David. Als ge verloor, vloog de monopoly in de lucht, sneuvelde mijn squashracket en op den tennis, van 't zelfde, de raket de grond in.

Geduld was ook niet uwe sterkste kant, de aperitieftoastjes met kerstmis konden niet snel genoeg gesmeerd worden. Ge waart ook kwaad op ons moeder als ze de soep te heet opdiende, omdat ge dan moest wachten tot ze afgekoeld was. Maar het maakte van u wie ge waart, die minpuntjes zoals we die allemaal hebben.

​

De jaren gingen voorbij, voor ik het wist werd mijn schouder als boksbal ingeruild voor … een drumstel godbetert! Miljaar! Ik die zo van rust en kalmte hield... De talloze repetities van Beowulf, het loeiharde gitarengesnerp dat reikte tot de ruime omgeving van golf en meer... om nog maar te zwijgen over de ettelijke verwoede pogingen van Hans om toonvast te blijven met zijn vocale lijn van “Blue Hotel” ... terwijl ik op de piano mijn tweestemmige inventies van Bach wilde spelen en in mijn kamer liedjes zingen van Madonna. Ons moeder ging zich verontschuldigen bij de buren, niet voor de muziek, maar voor het “lawaai”, want geef toe, alleen uw drumpartij was nog van een convenabel niveau!

​

En dan die vrienden. Hoe vaak kwam de Lunny  niet aan de voordeur bellen, of de Fille, of de Vanne, of de Fred, maar die kwam langs de achterdeur. Stiekem was ik jaloers dat ge zoveel vrienden had, het was altijd “is David thuis”? De Fille kwam 's woensdags onze pannenkoeken opeten, speelde op mijne piano, of ging met David een bende motards met de middenvinger uitdagen, en dan als broekschijters wegvluchten toen die mannen terugkeerden.

​

Den tijd van de Que Pasa, ons stamcafé waar we weekend na weekend naartoe trokken. Ook daar zaten die vrienden van u, we reden dan terug naar huis, zonder autogordel, veel te veel gedronken, met den donkerblauwe polo van ons moeder. We hadden altijd honger na de Que Pasa, en ik weet nog dat we ooit midden in de nacht naar Leuven zijn gereden, omdat gij persé in uw favoriete keet op d'Ouw Markt, nen martino wilde eten! Uw favoriete junk food.

​

Ja David, er stonden altijd wel lege flesjes bier naast uw bed, het was den tijd van de Palm, het pre-Duvel tijdperk. Man wat hebben wij ten huize Declercq Palm gedronken! En dan was er dat beruchte tuinfeest, toen Sander Van Bijsterveld uit den boom sprong/viel. Feestjes, plezier maken, muziek. Het leven was voor u een groot feest. Ge waart nen geboren babbelaar, David, wat hebben wij op familiefeestjes niet afgelachen, met uwe humor, waarvan Mirte ooit opmerkte dat alleen de Declercqs ermee moesten lachen.

​

En altijd optimistisch, en alles relativeren, een trekske van uw vader. Ge waart zo vaak vol lof over Katrien en over uw kinderen, vaak op het stoeferige af, maar over uzelf,daar waart ge heel bescheiden over.

Ge stond ook vol bewondering voor andere mensen, familie, vrienden, collega's, bazen, die u op een of andere manier inspireerden. Maar ik, als zus, keek naar u op, hoe vaak heb ik bij mijn vrienden niet gestoeft over uw perfect gezin, eentje uit de reclame, en over hoe goed ge waart voor “ons Mie”, ons Mirte, onze Arne, ons Anthe. Ik heb zoveel spijt dat ik u dat niet gezegd heb, David. Wat had ik zo graag die parachutesprong van u gezien, die ge cadeau had gekregen voor uw 40ste verjaardag, en waar ik al 10 jaar op zat te wachten, en met wie moet ik nu languit over de successen van de Rode Duivels praten?

​

Broer, ik kom u zeker nog in mijn dromen tegen. En op elke speciale gelegenheid zal ik een Duveltje drinken, de triple hop, die vond ge lekkerder en beter, want die was straffer. David, ge waart een fantastische broer, nen echte levensgenieter, ne sfeermaker, ne familieman, ne goeie vriend, nen optimist tot in de kist. Ge hebt een stevige voetafdruk achtergelaten. Uw leven was veel te kort, maar krachtig, ge hebt het mooie voorbeeld gegeven, de basis gelegd waarop uw kinderen kunnen voortbouwen. Mirte, Arne, Anthe, volg uw vake zijn voetsporen, hij zal jullie leiden. Katrien, bedankt om mijn broer zovele jaren gelukkig te hebben gemaakt, om hem die prachtige kinderen te hebben geschonken, ook jou zal hij verder leiden.

​

David, broer, vake, Vidde, nonkel David, we zullen u allemaal missen, rust zacht en waar ge ook zijt, hou hier voor ons een oogje in het zeil, wilt ge?